Hola Holson: od mandali do subtelnych pleców
Plecy są zbyt pięknym płótnem dla tatuatora, aby robić na nich małe tatuaże. Na początku projekt był mniejszy, kilka miesięcy temu rozbudowałyśmy go o dolną część, a teraz myślimy jeszcze o górze.
Jaka jest historia tego tatuażu?
Hola: Marlena znalazła mnie na Instagramie. Z racji, że dzieliło nas ponad 250 km. wzór ustaliłyśmy drogą mailową, aby cały czas spędzony w studiu poświęcić na tatuowanie oraz ploteczki i kaweczki.
Czemu postanowiłaś rozbudować swój tatuaż? Czy nie podobała Ci się mandala, którą miałaś na lędźwiach?
Marlena: Tu raczej nie rozchodziło się o to, że mandala nie była piękna czy seksowna. Nie była po prostu skończona, miała mieć jeszcze kilka elementów w postaci kwiatów itd. jednakże, nie doczekała się kontynuacji. Gdyby nie fakt, że chciałam by była bardziej rozbudowana, mogłabym jak najbardziej ją zostawić w spokoju i z przyjemnością nosić tylko taką mandalę, a w tym miejscu uważam, że wyglądała naprawdę zmysłowo. Ale jak dla mnie była zbyt samotna i gubiła się na moich plecach, dlatego bardzo chciałam dokończyć ten tatuaż.
Projekt na całe plecy to była jedyna opcja, którą brałyście pod uwagę?
Hola: Oczywiście (śmiech). Plecy są zbyt pięknym płótnem dla tatuatora, aby robić na nich małe tatuaże. Na początku projekt był mniejszy, kilka miesięcy temu rozbudowałyśmy go o dolną część, a teraz myślimy jeszcze o górze.
Marlena: Przedstawiłam Marcie, jaki był początkowy pomysł na ten tatuaż, opowiedziałam jak to widziałam i co jeszcze miało tutaj się w tym tatuażu pojawić. Zaproponowała byśmy totalnie zmieniły ten plan, bardziej wydłużyły tatuaż na resztę pleców. Zaznaczyła, że pociągnięcie go w górę idealnie podkreśli figurę i nada całości fajny kształt. Pomysł bardzo mi się spodobał, a wizja wytatuowanych całych pleców była bardzo przekonująca.
Mandala była punktem wyjścia nowego projektu?
Hola: Z racji, że była już ona na plecach nie było innego wyjścia jak dostosować resztę projektu do niej.
Czy bolało?
Marlena: Oh, oczywiście, że bolało. Moje wcześniejsze tatuaże to maleństwa w porównaniu z tym. Raczej nie jestem w stanie określić, które miejsca faktycznie bolały najbardziej, bo dziaranie troszkę trwało i później po prostu pojawiał się ból, jeżeli kilka razy było wracanie do wcześniej już naruszonych miejsc.
Dopadło Cię zwątpienie w trakcie dziarania?
Marlena: Czy miałam ochotę uciekać? Nie, po zobaczeniu takich pięknych projektów byłam jeszcze bardziej nastawiona by na każdej sesji przetrwać jak najwięcej. Oczywiście nie obeszło się bez momentów kryzysowych i przerw, ale w tak wspaniałym towarzystwie i dla takich efektów mogę szczerze stwierdzić, że naprawdę warto pocierpieć (śmiech).
Ile trwało dziaranie?
Hola: O ile dobrze pamiętam zajęło nam to 3 sesje. Niestety nie jestem w stanie przeliczyć tego na godziny. Marlena to twarda babeczka, więc szło całkiem sprawnie.
Jesteście zadowolone z efektu końcowego? Tak to miało wyglądać?
Hola: Jasne, wszystko poszło zgodnie z planem. Marlena już wie, że jestem z tych, co najchętniej rozbudowali by wzór jeszcze bardziej i wrócili do niektórych miejsc ponownie.
Marlena: Zadowolona to mało powiedziane, jestem zachwycona efektem końcowym. Uważam je za najpiękniejsze dzieło, które mnie dopełnia.
Czy taka zmiana wpłynęła na Twoją samoocenę? Czy z takimi pięknymi plecami czujesz się pewniejsza siebie, a może bardziej „sexy”?
Marlena: Tatuaże raczej w ten sposób na mnie nie wpływają. Czuję się pewna siebie bez względu na to jak wiele ich mam i gdzie. Traktuję tatuaże jako piękny dodatek na ciele. Dodatek, który podkreśla mój charakter, figurę i odróżnia od innych. Na pierwszy rzut oka nie widać, że posiadam tak piękne dzieło, dla wielu jest to szokiem, bo nie wyglądam na aż taką miłośniczkę tatuażu, to daje jeszcze fajniejsze uczucie, bo wciąż jestem zagadką z ogromną dziarą na plecach.
TattooArtist